Ο Πάνος Μάρκογλου, Υπεύθυνος καταστήματος Αlico, θυμούμενος τις μέρες του στην Νέα Υόρκη, συγκρίνει και σχολιάζει τον τρόπο που λειτούργει το ασφαλιστικό παιχνίδι στην Ελλάδα.
Με αφορμή ένα άρθρο που γράφτηκε πρόσφατα και αφορούσε την «καθυστέρηση» απόδοσης των εισπραττόμενων Ασφαλίστρων στις Εταιρείες τους, από τους Ασφαλιστές που τα εισπράττουν, με αποτέλεσμα οι Εταιρείες να διακόπτουν τη συνεργασία μαζί τους, θυμήθηκα τα πρώτα μου βήματα και τις πρώτες εμπειρίες μου καθώς και τους κανονισμούς της Εταιρείας με την οποία συνεργάστηκα, τη Provident Mutual, και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τις πρώτες εντυπώσεις μου και τη σοβαρότητα που έδιναν και δίνουν οι Εταιρείες στην περιγραφή της θέσης και των καθηκόντων των νέων Ασφαλιστών.
1.-Το πρώτο πράγμα που διδάχθηκα στην εκπαίδευση, προκειμένου να λάβω άδεια ασφαλιστού ζωής, από την πολιτεία, ύστερα από αυστηρές εξετάσεις, ήταν ότι τα ασφάλιστρα του πελάτη δεν πρέπει να «κοιμούνται» στην τσέπη του ασφαλιστή περισσότερο από μια βραδιά. Αν, κάποιος, τα κρατούσε παραπάνω (ας πούμε ένα μήνα), ήταν ποινικό αδίκημα.