Η τουρκική ιστορία, από την εποχή των Οθωμανών σουλτάνων της πρώιμης περιόδου, είναι γεμάτη από επεισόδια σκληρών και ανελέητων ενδοφυλετικών συγκρούσεων. Ο "βυζαντινισμός" της οθωμανικής αυλής ήταν πάντα το κυρίαρχο στοιχείο ενός αδηφάγου πολιτικού παιγνίου στο οποίο σπάνια κάποιος άνδρας κατάφερνε να επιβληθεί. Ο τελευταίος άνδρας σε αυτή τη μακρά σειρά ηγετών ήταν αδιαμφισβήτητα ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος αλλαξε το ίδιο το παιχνίδι και οδήγησε την Τουρκία κοντύτερα στο δυτικό ευρωπαϊκό παράδειγμα, χρησιμοποιώντας ως βασικό μοχλό ένα στρατοκρατικό καθεστώς, το οποίο και επιβίωσε μέχρι πολύ πρόσφατα.
Ξεκάθαρα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί οτι είναι ο επόμενος και επιθυμεί πέραν πάσης αμφιβολίας να αλλάξει ξανά το "τουρκικό παράδειγμα". Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την αποστολή την οποία έχει αναθέσει ο Ερντογάν στον εαυτό του, είναι απολύτως σαφές ότι έχει μαζί του μια σοβαρή πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Όσοι στέκονται απέναντί του είναι a priori πολύ δύσκολο να ενωθούν. Τα λεγόμενα αστικά και κοσμικά στρώματα δεν έχουν απολύτως κανένα κοινό με τον κουρδικό πληθυσμό ο οποίος για πρώτη φορά στην τουρκική ιστορία εμφανίζει μια τοσο ενιαία πολιτική στάση απέναντι στην Άγκυρα. Πρόκειται για ένα δεδομένο εξαιρετικά ανησυχητικό.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου