Ασφαλιστικές–Τράπεζες:Σχέσεις ‘αγάπης- μίσους’ ή μόνο μίσους;

Είθισται εμείς οι δημοσιογράφοι να λέμε ότι οι ασφαλιστικές εργασίες των τραπεζών συνεισφέρουν στο 20-30% επί της συνολικής παραγωγής των εταιρειών που διαθέτουν bancassurance. Mήπως θα ήταν καλύτερο να λέγαμε ότι απορροφούν για δικά τους προιόντα ένα άλλο 20-30% των κεφαλαίων που πηγαίνουν προς αυτές; Και για να εξηγήσουμε τι εννοούμε θα σας περιγράψουμε εν συντομία πρόσφατα περιστατικά στα οποία ήμασταν μάρτυρες σε καταστήματα τραπεζών που έχουν και ισχυρό bancassurance.

Στο πρώτο περιστατικό, ο επενδυτής ζητούσε να τοποθετήσει τα λεφτά του από τη λήξη μίας προθεσμιακής κατάθεσης σε ένα προϊόν με μεγάλη ασφάλεια που θα του έδινε και σύνταξη. Προφανέστατα ο άνθρωπος ζητούσε ένα αποταμιευτικό-συνταξιοδοτικό προϊόν από την γκάμα που πρόσφερε η ασφαλιστική μέσω του bancassurance. Η τραπεζική υπάλληλος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον κάνει να επιλέξει να ανοίξει μία νέα προθεσμιακή κατάθεση. Ήταν σαφές ότι η τράπεζα είχε δώσει οδηγίες να μην βγαίνει ούτε ένα ευρώ από τις καταθέσεις της (το γνωρίζουμε γαρ ότι έχουν προβλήματα εκροών). Τελικά με τα χίλια ζόρια , ο πελάτης κατάφερε να εξασφαλίσει μόνο μία μπροσούρα με τα συνταξιοδοτικά προϊόντα της ασφαλιστικής και η υπάλληλος σταμάτησε να ασχολείται μαζί του.