Η κρίση «όχημα» συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα

Η παγκόσμια δημοσιονομική κρίση ή κρίση χρέους, συμπίπτει με την δημογραφική κρίση στην Ευρώπη και την Ελλάδα καθώς και με μία υφέρπουσα παραγωγική κρίση η οποία απλώνεται πάνω από τη "Γηραιά Ήπειρο". Θα έλεγε κανείς ότι η χώρα μας πέτυχε "τρία στα τρία" και μάλιστα στον ύψιστο δυνατό βαθμό γι’ αυτό και η κρίση στην Ελλάδα εμφανίζεται πιο οξυμένη σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 

Είναι απολύτως κατανοητό ότι ο ασφαλιστικός κλάδος θα επηρεασθεί σημαντικά από τις δημοσιονομικές εξελίξεις. Δεν είναι μόνο η κρίση των ομολόγων που θα επιδράσει στα αποτελέσματα των ασφαλιστικών εταιρειών. Είναι και η κρίση "παραγωγής" καθώς όλοι συμφωνούν ότι η ανάπτυξη του κλάδου της ιδιωτικής ασφάλισης συνυπάρχει με την γενικότερη ανάπτυξη της χώρας.

 
Η σημαντική πτώση που αναμένεται να καταγράψει το ΑΕΠ το 2010 και η στασιμότητα του 2011 και 2012 θα επηρεάσει και τον ασφαλιστικό κλάδο. Η πολιτική μείωσης του κόστους που ακολουθείται στο δημοσιονομικό τομέα αλλά και στον ιδιωτικό, η αβεβαιότητα που προκαλείται λόγω αύξησης της ανεργίας θα μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα.

 

Η «μεσαία τάξη», η τάξη που στηρίζει την ανάπτυξη, που στηρίζει την κατανάλωση, αναμένεται να πληγεί από τα μέτρα που επιβάλλουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παράλληλα βέβαια αναμένεται ότι η τάση για αποταμίευση θα ενταθεί.

Το διαθέσιμο εισόδημα θα είναι λιγότερο, δεν θα στρέφεται όμως στην κατανάλωση αλλά θα αναζητά τρόπους εξασφάλισης της ύπαρξης του για το μέλλον. Αν στα χρόνια του μεσοπολέμου η διέξοδος του ήταν “το σεντούκι”, σήμερα είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα νέο, σύγχρονο πλαίσιο αποταμίευσης που θα λειτουργεί σε όφελος της εθνικής οικονομίας και του κάθε αποταμιευτή ξεχωριστά. Ο ασφαλιστικός κλάδος απέδειξε, με το επιχειρηματικό μοντέλο που ακολουθεί, ότι μπορεί να αποτελέσει σημαντικό βραχίονα μίας νέας αποταμιευτικής πρότασης.

 

Στην πρόσφατη κρίση ο κλάδος της ιδιωτικής ασφάλισης στάθηκε όρθιος. Επηρεάσθηκε λιγότερο από τον τραπεζικό κλάδο για τον οποίο απαιτήθηκαν τρισεκατομμύρια δολάρια σε διεθνές επίπεδο για να “σταθεί στα πόδια του”. Αντιθέτως οι ασφαλιστικές υπηρεσίες χρειάσθηκαν περί τα δέκα δισ. ευρώ και αυτά αφορούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις.

Το ασφαλιστικό επιχειρηματικό μοντέλο μπορεί να συμβάλλει με ασφάλεια στην εμπέδωση μιας νέας αποταμιευτικής πρότασης για την οικονομία. Αρκεί η πολιτεία να επιδείξει στο θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης την εμπιστοσύνη που του αναλογεί, αντί να τον αντιμετωπίζει ως υπαίτιο της κρίσης.

Να δώσει την απαραίτητη προσοχή που αξίζει ένας κλάδος, του οποίου, η προσφορά του στην ελληνική οικονομία και τον καταναλωτή, παρά τα όποια προβλήματα ανάπτυξης που αντιμετωπίζει, δεν αμφισβητείται. Μπορούμε, σε στενή συνεργασία, να χαράξουμε μία νέα πολιτική αποταμίευσης μακροχρόνιου ορίζοντα προς όφελος της εθνικής οικονομίας με την προσφορά των κατάλληλων κινήτρων.

Η επανεξέταση όλου του συστήματος εισφορών και φόρων στην κοινωνική και ιδιωτική ασφάλιση, η επανεξέταση του ρόλου των επαγγελματικών ταμείων αλλά και των ατομικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων δεν θα πρέπει να είναι πλέον ταμπού για μία σύγχρονη διακυβέρνηση.

 

Από την άλλη πλευρά, ο κλάδος της ιδιωτικής ασφάλισης και στη χώρα μας θα πρέπει να εξυγιανθεί πλήρως με την λήψη των αναγκαίων μέτρων. Η περαιτέρω ενίσχυση της εποπτείας και η εισαγωγή των κανόνων Solvency II αναμφίβολα θα συνεισφέρουν τα μέγιστα στην κατεύθυνση αυτή.

Τέλος, οι ασφαλιστικές εταιρείες πρέπει να υλοποιήσουν μία πολιτική εξορθολογισμού του κόστους πρόσκτησης των εργασιών και παράλληλης βελτίωσης των παρεχόμενων προϊόντων και υπηρεσιών. Τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες χαμηλού κόστους και υψηλής προστιθέμενης αξίας θα αποτελέσουν μία απάντηση στις παρούσες σύνθετες συνθήκες. 

Πάνος Δημητρίου

Πηγή (αποσπ.): Insuranceworld