Οι μεγάλες Oλλανδέζες δεν ασχολούνται πια με το γάλα του Bancassurance

Εάν είστε ασφαλιστικός σύμβουλος που εργάζεται στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από το ποια εταιρεία εκπροσωπείτε, μάλλον θα αναρωτιέστε αυτόν τον καιρό, και όχι μόνο βέβαια, για το τι μέλλει γενέσθαι με τις εταιρείες του εξωτερικού που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και μάλιστα με αξιοσημείωτα μερίδια αγοράς. 

Οι ανακοινώσεις των τοπικών διοικήσεων μοιάζει να μην είναι πάντα επαρκής και αξιόπιστη πηγή πληροφοριών. Πολύ συχνά, αναλίσκονται σχεδόν αποκλειστικά σε παρουσιάσεις ενεργειών μάρκετινγκ, ενώ τα μηνύματα που διαρρέουν κατά καιρούς “καλοθελητές” στην αγορά, είναι μάλλον αποπροσανατολιστικά.

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στα κέντρα αποφάσεων και στο μυαλό των διοικήσεων των μητρικών εταιρειών; Πόσο “υπεύθυνες” νιώθουν οι ασφαλιστικές εταιρείες για την οικονομική κατάσταση που βιώνει η Ευρώπη σήμερα; Ποια είναι τα σχέδιά τους για την Ελλάδα και πώς επιλέγουν τους επικεφαλής των εταιρειών που λειτουργούν στη χώρα μας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που γι’ αυτή τη φορά επιλέξαμε να θέσουμε στις ολλανδικές εταιρείες Eureko και ING, μέσω του καταλληλότερου κατά τη γνώμη μας ανθρώπου, του Ολλανδού δημοσιογράφου Dik van Velzen.

Ας δούμε πώς περιγράφει ο κ. Dik van Velzen τα όσα του είπαν στελέχη των δύο αυτών εταιρειών, οι οποίες, η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους και με διάφορες αφορμές, απασχολούν την ελληνική ασφαλιστική αγορά και τον κόσμο της εδώ και αρκετά χρόνια.

Eureko και “ξερό” ασφαλιστικό ψωμί

Σχετικά με τη Eureko, τα πράγματα σε ό,τι αφορά μελλοντικές στρατηγικές έχουν ξεκαθαρίσει, τουλάχιστον για τον τομέα του Bancassurance. Η εταιρεία δεν θεωρεί πως το bancassurance είναι η στρατηγική που θα ήθελε να ακολουθήσει. Ωστόσο, θα επιδιώξει συνεργασία με ορισμένες τράπεζες, καθώς τις θεωρεί επικερδές κανάλι διανομής, όχι όμως το δυνατότερο ή το μοναδικό που θα ήθελε να έχει στη διάθεσή της. Δεν υπάρχει πλέον για τη Eureko κανένας λόγος για μία ασφαλιστική εταιρεία να έχει στην ιδιοκτησία της τράπεζα. Ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη εταιρεία, που βλέπει τον εαυτό της ξεκάθαρα ως ασφαλιστή, η προσήλωση σε αυτήν την κατεύθυνση εργασιών, τις ασφαλιστικές και μόνον, είναι ο βασικός προσανατολισμός. 

Κοιτώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, το bancassurance φαινόταν μια καλή στρατηγική για τις ασφαλιστικές και για ένα διάστημα υπήρξε και επικερδής, γεγονός που απαλλάσσει τους διοικούντες του ολλανδικού ομίλου από οποιαδήποτε σκέψη λάθος επιλογών. Όπως λένε, οι αποφάσεις σε μια εταιρεία δεν λαμβάνονται για μια αιωνιότητα και είναι ώρα να αλλάξουν.

Η ίδια στρατηγική θα ακολουθηθεί σε όλες τις χώρες όπου η εταιρεία δραστηριοποιείται και βέβαια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Τρεις είναι οι χώρες της περιφέρειας αυτής που αποτελούν προτεραιότητα και είναι και οι τρεις αγορές όπου η Eureko είναι ήδη παρούσα, έχει υψηλές προσδοκίες και σκοπεύει να διατηρήσει τις δραστηριότητές της σε αυτές: Ρωσία, Τουρκία και Ελλάδα. Βέβαια, η εταιρεία έχει παρουσία και σε άλλες χώρες, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία, οι οποίες όμως για την ώρα δεν αποτελούν προτεραιότητα. 

Η Eureko πιστεύει και ελπίζει πως στο μέλλον και οι αγορές αυτών των χωρών θα φανούν επικερδείς, αν όμως αποδειχθούν κακή επένδυση για την εταιρεία, δεν θα υπάρξει κανένας δισταγμός για την πώληση των θυγατρικών που λειτουργούν εκεί. Και μάλλον το εννοούν, αν κρίνουμε τουλάχιστον από την πρόσφατη πώληση (έναντι 75 εκατ. ευρώ) της εταιρείας τους στο Βέλγιο, της Avero Verzekeringen Belgi?, η οποία απασχολούσε 177 υπαλλήλους και σημείωνε παραγωγή ασφαλίστρων 124 εκατ. ευρώ.

H Eureko αλλά και η σχετιζόμενη με αυτή Rabobank ήταν ο οικονομικός οργανισμός ο οποίος για πολλά χρόνια διακήρυσσε αλλά και διαφημιζόταν διά της αρχής των τριών ppp (profit, planet, people): κέρδος, πλανήτης, άνθρωποι. Δηλαδή, η επιχειρηματική δραστηριότητα απαιτεί σεβασμό στον κόσμο που ζούμε, στους ανθρώπους, στο περιβάλλον μας και όχι μόνο στόχευση στο οικονομικό όφελος. Έτσι, λοιπόν, η ερώτηση του συνεργάτη μας σε αυτή  την έρευνα προκύπτει αβίαστα: αισθάνεται η Eureko κάποια ιδιαίτερη ευθύνη, ως χρηματοοικονομικός όμιλος, για την τραπεζική κρίση που βιώνουμε σήμερα; Και ποιος είναι ο ρόλος της, αν αυτός υπάρχει, στο σημερινό πρόβλημα της ελληνικής οικονομικής κατάστασης; 

Και η απάντηση είναι κατηγορηματική. Ναι, η τραπεζική κρίση είναι ένα καυτό θέμα, όμως η ίδια η Eureko δεν χρειάστηκε ποτέ την οικονομική ενίσχυση του ολλανδικού κράτους, τη στιγμή που άλλοι χρηματοοικονομικοί όμιλοι τη ζήτησαν και την έλαβαν. 

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η Eureko δεν θεωρεί ότι συνέβαλε στο ελάχιστο για τη δημιουργία της εικόνας που σήμερα βιώνουμε. Αλλά, ταυτόχρονα, η εταιρεία αντιλαμβάνεται πλήρως πως, όταν αναφερόμαστε σε μια άλλη χώρα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις διαφορές σε πολιτισμικό επίπεδο και εφόσον έχουν επιλέξει να επιχειρούν στο ελληνικό περιβάλλον, έρχονται αντιμέτωποι με το εξής ερώτημα: Ποια θα πρέπει να είναι η πολιτική της Eureko, εάν η επιχειρηματική κουλτούρα μιας χώρας στην οποία δραστηριοποιούνται ενέχει στοιχεία τα οποία σύμφωνα με τα ολλανδικά δεδομένα και άρα τη φιλοσοφία της μητρικής εταιρείας δεν είναι αποδεκτά; Αυτό είναι ένα ερώτημα που τίθεται ξανά και ξανά για τους επικεφαλής της εταιρείας και ακόμα απάντηση δεν υπάρχει…

Και ερχόμαστε στο ζήτημα επιλογής των ανθρώπων που θα οδηγούν το διοικητικό σχήμα της εταιρείας στην κάθε ξένη χώρα που η Eureko δραστηριοποιείται. Η φιλοσοφία της εταιρείας συνοψίζεται στο δόγμα «ο καλύτερος άνθρωπος για τη δουλειά», που σημαίνει ότι ο καλύτερος δεν είναι απαραίτητα ολλανδικής υπηκοότητας και αυτό αποδεικνύεται ότι ισχύει, όταν στις χώρες στις οποίες αναφέραμε κανείς CEO δεν είναι Ολλανδός. Συνήθως, ωστόσο, υπάρχει ένα υψηλόβαθμο στέλεχος ολλανδικής καταγωγής σε θέση που αφορά στις πωλήσεις ή το μάρκετινγκ.

Τι γίνεται, όμως, με το ταλαιπωρημένο λιοντάρι της ING;

Είναι γεγονός πως η ING χρειάστηκε τη στήριξη της ολλανδικής κυβέρνησης, με ένα ποσό που έφτασε τα 10 δισ. ευρώ. Το μισό από το ποσό αυτό έχει ήδη αποπληρωθεί. Η ιστορία όμως πήρε άσχημη τροπή, καθώς η ΕΕ αποφάσισε πως η κρατική στήριξη σε έναν τόσο μεγάλο οργανισμό είναι μη αποδεκτή και διέταξε τον ολλανδικό όμιλο να διαχωρίσει τις τραπεζικές από τις ασφαλιστικές του δραστηριότητες. Η ING δεν συμφώνησε με αυτή την οδηγία, δηλώνοντας ωστόσο δημοσίως πως η πώληση του ασφαλιστικού της βραχίονα ήταν απόφαση ήδη ειλημμένη, σύμφωνα με το στρατηγικό της σχεδιασμό. Έτσι, ήδη γνωρίζαμε πως ο ολλανδικός όμιλος έχει αποφασίσει να αποχωρήσει από το bancassurance, μην έχοντας άλλη επιλογή. Ίσως χρειαστεί ακόμα ένας χρόνος για την ολοκλήρωση του διαχωρισμού αλλά οι προετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. 

Οι ασφαλιστικές εργασίες (στην Ολλανδία αναφέρεται πλέον ως η γνωστή μας ΝΝ, με σήμα το γνωστό πορτοκαλί λιοντάρι) θα είναι στο εξής διαχωρισμένες σε 5 ή 6 περιφέρειες, μία από τις οποίες είναι αυτή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβάνοντας τις εξής χώρες: Ρωσία, Τουρκία, Ελλάδα, Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία και Ισπανία –οι φίλοι μας οι Ισπανοί σίγουρα θα ξαφνιάστηκαν μαθαίνοντας πως πλέον ανήκουν στην Κεντρικοανατολική Ευρώπη! Η ING-Greece, μόνο ασφάλειες πλέον, θα ανήκει στην NN: τον Ασφαλιστή.

Όχι άλλο bancassurance για την ING, λοιπόν. Οι τράπεζες φυσικά θα μπορούν ακόμα να είναι συνεργαζόμενο κανάλι διανομής, κυρίως για προϊόντα απολύτως σχετικά με την ασφάλιση, όπως τα αποταμιευτικά συνταξιοδοτικά.  

Στους κόλπους του εναπομείναντος ING είναι δύσκολο να γίνουν προβλέψεις για το ποια θα είναι η στρατηγική που θα ακολουθήσουν οι εταιρείες του μετά το διαχωρισμό –ίσως γι’ αυτόν το λόγο δεν υπάρχει και καμία σαφής εικόνα από τον ελληνικό βραχίονα, πέραν του καταιγισμού διαφημίσεων για τα νέα συνταξιοδοτικά προγράμματα; 

Αυτή τη στιγμή, πάντως, πληροφορίες από τα κεντρικά του Ομίλου αναφέρονται στην τρέχουσα πολιτική, η οποία σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό κομμάτι (ΝΝ) θεωρεί την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη «πράσινα λιβάδια». Δηλαδή, χώρες όπου η ασφαλιστική βιομηχανία ακόμα αναπτύσσεται και όπου η ΝΝ θα ήθελε να έχει παρουσία στα επόμενα χρόνια. Όχι, όμως, με οποιοδήποτε κόστος. Η ING ήδη έχει αποφασίσει να τερματίσει τις δραστηριότητές της στην Ουκρανία. Αντίθετα, η Ρουμανία είναι μια χώρα στην οποία αναπτύσσει ένα αρκετά μεγάλο service center,  που εξυπηρετεί όλη την περιφέρεια της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, με 2.000 υπαλλήλους --ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο για όσους εργάζονται ακόμα στις διοικητικές υπηρεσίες της Συγγρού!

Λάθη ή οποιαδήποτε ευθύνη για τη σημερινή οικονομική κατάσταση, η ING δεν αναγνωρίζει επισήμως. Και καμία από τις χώρες στις οποίες ο Όμιλος δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια δεν έχει προωθήσει στα κεντρικά καμιά αναφορά που να υπονοεί οτιδήποτε σχετικό. Για την ING, οι διαφορετικές κουλτούρες στις διάφορες χώρες όπου δραστηριοποιείται η εταιρεία σημαίνουν και διαφορετικές επιχειρηματικές συνήθειες, οι οποίες από τον Όμιλο γίνονται σεβαστές και δεν υφίστανται ως θέμα προβληματισμού στη μητρική. 

Στην Ελλάδα, ο CEO της εταιρείας είναι και πάλι Ολλανδός. Αυτό, όμως, δεν είναι κανόνας, καθώς δεν ισχύει και για άλλες χώρες όπου έχει παρουσία ο Όμιλος. Και σε αυτή την περίπτωση, το δόγμα είναι «ο καλύτερος άνθρωπος για τη δουλειά». 

Ωστόσο, προσωπική μας, αλλά και του συνεργάτη μας, άποψη είναι πως σε αυτή την τόσο αυστηρά ιεραρχικά δομημένη εταιρεία ο «καλύτερος άνθρωπος για τη δουλειά» θα είναι πάντα Ολλανδός ή ίσως… Ολλανδή. Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι Ολλανδοί πάντα πίστευαν πως όταν ο Θεός εμπνεύστηκε τους πρωτόπλαστους είχε κάποιον Ολλανδό στο μυαλό του –είναι άλλωστε οικεία άποψη και για εμάς τους Έλληνες!

Κάτι τρέχει με το Solvency II

Σε ό,τι αφορά το νέο πλαίσιο φερεγγυότητας Solvency II που θα ισχύσει σύντομα για όλες τις ευρωπαϊκές ασφαλιστικές εταιρείες, ο συνεργάτης μας δεν έθεσε σχετική ερώτηση στους συνομιλητές του από ING και Eureko, έχοντας ο ίδιος προσωπική άποψη επί του ζητήματος μετά και την πολύχρονη ενασχόλησή του με το θέμα. Την παραθέτουμε αυτούσια για προβληματισμό, καθώς μας εκφράζει και τους ίδιους:

«Δεν ζήτησα από τους συνομιλητές μου να τοποθετηθούν επί του επερχόμενου πλαισίου φερεγγυότητας. Γνωρίζω ο ίδιος κάποια πράγματα επί του θέματος. Αρχικά: είμαι ενάντια στους κανονισμούς που προβλέπει το Solvency II. Θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητοι και δεν είναι προς όφελος του κοινού. Κοστίζουν πολλά χρήματα (τα οποία θα μετακυλήσουν στα ασφάλιστρα) και δεν προσφέρουν καμιά επιπλέον εγγύηση στους καταναλωτές. 

Κατά τη γνώμη μου, το Solvency II είναι ένα παιχνίδι στα χέρια υψηλά ιστάμενων υπαλλήλων της Ε.Ε. και των αρχών οικονομικών υπηρεσιών, οι οποίοι ψάχνουν μια δικαιολογία για πολυτελή ταξίδια και συνέδρια σε ακριβά ξενοδοχεία. 

Απ’ όσο γνωρίζω, καμία ασφαλιστική εταιρεία δεν κατέρρευσε εάν πληρούσε τους κανόνες του υφιστάμενου πλαισίου. Τουλάχιστον όχι στην Ολλανδία». Θα συμπληρώναμε και για την Ελλάδα το ίδιο, ίσως αν είχαν γίνει με συνέπεια και ευθύνη οι έλεγχοι και αν εφαρμοζόταν το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο χωρίς παρεκκλίσεις και αβλεψίες.

«Τούτου λεχθέντος δεν πιστεύω πως οι κανόνες του νέου πλαισίου φερεγγυότητας ευνοούν τους μεγάλους διεθνείς ασφαλιστικούς ομίλους ούτε πως αδικούν τις μικρές εταιρείες. Όπως γίνεται πάντοτε, οι μεγάλες εταιρείες μπορούν να αντιμετωπίσουν ευκολότερα νέους κανονισμούς και νομοθεσίες. Αλλά οι μεγάλες εταιρείες μπορούν και να αντέξουν οικονομικά και μεγαλύτερα και καλύτερα ΙΤ συστήματα, καλύτερους δικηγόρους αλλά και να επηρεάσουν περισσότερο τους μετόχους τους. Αυτό είναι ένα γενικότερο φαινόμενο, που δεν αφορά μόνο στην εφαρμογή του Solvency II».

Πηγή: Ασφαλιστική Αγορά