«Υπό την Αιγίδα»: Mήπως χρειάζεται να καθιερωθεί μια ενιαία πολιτική;

Συζητώντας τα διάφορα καυτά θέματα που απασχολούν τον κλάδο και τις κάθε τόσο εποπτικές παρεμβολές των αρχών, ευρωπαικών και δικών μας, οι οποίες το μόνο που προσφέρουν είναι πονοκεφάλους, εμφανίζεται και ο «τάδε» ή ο «δείνα» επιχειρηματίας και ζητάει από τις επαγγελματικές οργανώσεις να χρησιμοποιήσει το έμβλημά τους σε κάποια εκδήλωση που οργανώνει, έτσι, για να δείξει ότι απολαμβάνει της καθολικής υποστήριξης των ενεργειών του και να προσελκύσει περισσότερο κόσμο στην εκδήλωσή του. 

Όπως και να το κάνουμε, όταν μια εκδήλωση γράφει ότι οργανώνεται «Υπό την Αιγίδα» του Υπουργείου ή της τάδε Οργάνωσης, αποκτά κύρος. Η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, πχ. δέχεται δύο τρεις φορές το χρόνο παρόμοια αιτήματα και καμία φορά για να μη χαλάσει χατήρι, λέει το «οκ». Μήπως όμως τελικά η «Aιγίδα» είναι παγίδα;  

Σε μια περίπτωση πριν δύο χρόνια, έδωσε ενα φευγαλέο προφορικό «οκ» για να ξεφορτωθεί τον οργανωτή, γιατί ήταν πολύ πιεστικός και εφηύρε το «Επίτιμη Αιγίδα» που «δεν θα σας κοστίσει τίποτα» κτλ. 

Φέτος, ένας άλλος επιχειρηματίας, που δεν τα πάει και τόσο καλά με τα αναρίθμητα συνέδρια που οργανώνει, γιατί ως συνήθως στην Ελλάδα μόλις γίνει κάτι και ξεχωρίσει πέφτουν επάνω στην ίδια ενέργεια όλοι οι Έλληνες και τον μιμούνται, σκέφτηκε να δοκιμάσει και την Αγορά μας. Για να δώσει, δε, κύρος, συνεργάστηκε με μια ξένη εφημερίδα και κατόπιν ζήτησε την «Αιγίδα» της Ένωσης. Προσφέρουν και το μικρόφωνο γιατί  μια  «ομιλία τους»,  όπως και αν το κάνουμε γοητεύει, και εξασφαλίζουν την»Αιγίδα».

Δεν είναι και λίγο να δεις το όνομά σου σε μια καλαίσθητη μπροσούρα και να δεσπόζεις ως ομιλητής στο συνέδριο, ας πούμε τυχαία, των New York Times.

Φυσικά, τα νεοφερμένα συνέδρια του κλάδου, δεν προσφέρουν τίποτα, γιατί οι ίδιοι άνθρωποι λένε αυτά που έχουν πει δεκάδες φορές στις ιδιαίτερες συζητήσεις, οι προσκεκλημένοι ξένοι ομιλητές είναι «επαγγελματίες ομιλητές» με το χιούμορ τους και τα κόλπα τους, οι ακροατές συνήθως είναι οι υπάλληλοί των εδώ ομιλητών,  οι οποίοι  σαφώς και θέλουν να ξεφύγουν από τα γραφεία τους, και να απολαύσουν το γεύμα.

Αν εξετάσουμε αυτές τις εκδηλώσεις θα διαπιστώσουμε ότι δεν προσφέρουν καμία «Πρόσθετη Αξία» στον κλάδο, πέρα από τα κέρδη του διοργανωτή και την ημερήσια προβολή των ομιλητών. 

Το κρίσιμο ερώτημα, όμως είναι: Είναι καιρός για τέτοιες εκδηλώσεις; Περιμένουν οι Εταιρείες να διοργανώσει ένα Συνέδριο η εφημερίδα New York Times ή όποιος άλλος το επιδιώξει, για να λύσουμε τα προβλήματά μας; Χρειαζόμαστε τόσο πολύ αυτή την προβολή που να παρατάμε τα φλέγοντα καθήκοντά μας και να καθόμαστε να γράφουμε τους  λόγους μας;  Είναι η Ένωση Ασφαλιστικός Εταιρειών μια κερδοφόρα οργάνωση;    Δεν είναι ένας Aφιλοκερδής Οργανισμός;  Γιατί να επιτρέπει σε Κερδοφόρες Επιχειρήσεις να την χρησιμοποιούν και να την εκμεταλλεύονται;

Ο μόνος που κερδίζει, είναι φυσικά ο διοργανωτής και δεν κερδίζει λίγα. Τα χρήματα είναι αρκετά. Αρκεί να σας πούμε ότι μερικά παρόμοια συνέδρια που οργάνωνε πριν μερικά χρόνια ο Νικήτας Κωνσταντέλλος, CEO της ICAP, τότε Γενικός Διευθυντής της KPMG, απέφεραν κέρδη σε μια μέρα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.  Φυσικά, όπως είπαμε πιο πάνω, μόλις μαθεύτηκε η επιτυχία της KPMG, εμφανίστηκαν καμια δεκαριά άλλοι διοργανωτές, με αποτέλεσμα οι συμμετέχοντες να έχουν μειωθεί από 500-700 άτομα, στα 50-70.

Για να πούμε και κάτι το θετικό, κύριοι, μιας και το θέμα είναι σχετικό!. Κάντε τον κόπο και θυσιάστε δύο-τρεις μέρες για να πάτε σε ένα «Δικό μας Συνέδριο» που οργανώνει η Limra Ευρώπης, η Limra Αμερικής, η GAMA ή το MDRT και τότε θα θυμηθείτε τα γραπτά του «ΕΜΜ» και του «ID».

Αυτά, ναι, «προσφέρουν πρόσθετη αξία» και όχι μόνον.

Προσφέρουν  «Πρόσθετη Αξία…Ανεκτίμητης…Αξίας»…

Οι ομιλητές είναι ό,τι το καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο Κλάδος από όλες τις πλευρές, επιστημονικά, ερευνητικά, πετυχημένες νέες πρακτικές, κοινωνικές πρωτοβουλίες που εντάσσονται στην ΕΚΕ και πολλές πρωτόγνωρες εμπειρίες που θα ενθουσιάσουν. Θα ξεφύγετε από τη «Φυλακή των Αυτοκινήτων και των Νοσοκομειακών» και θα δείτε νέους ορίζοντες, νέες ιδέες, νέες πρακτικές θα ξεχάσετε τη φράση: αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα.

Μη ξεχνάτε ότι διαθέτουμε άφθονα συμβόλαια που είναι εξ ορισμού κερδοφόρα και αδιαφορούμε για αυτά.

Συμβουλευτείτε αναγνωρισμένους Μαρκετίερ υπηρεσιών και βγάλτε τα από τη ναφθαλίνη πωλούνται με την ίδια ευκολία που πουλούνται τα νοσοκομειακά, και τα συνταξιοδοτικά. Τότε, ναι, χαλάλι οι προμήθειες γιατί όλοι κερδίζουν και πάνω από όλα οι Πελάτες.

Το οφείλετε στον εαυτό σας, στον κλάδο, στους εργαζόμενους, στα δίκτυα και κυρίως στους πελάτες σας.

Πηγή: Insurancedaily