Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η επέλαση του Διαδικτύου άλλαξε σημαντικά τη
ζωή όλων μας. Το Διαδίκτυο είναι με δυο λέξεις το πετράδι του στέμματος
όλων των ιδιωτικών και επιχειρηματικών επικοινωνιών. Χωρίς αυτό
απλούστατα δεν θα ζούσαμε στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα.
Ωστόσο τα συστήματα πίσω από το Διαδίκτυο είναι περίπλοκα και ευαίσθητα. Παρότι ο μεγάλος φόβος για τον ιό της χιλιετίας αποδείχθηκε πολύ κακό για το τίποτα, το πρόβλημα ενέσκηψε δέκα χρόνια αργότερα όταν στη Γερμανία τα μικροτσιπ στις τραπεζικές και τις πιστωτικές κάρτες δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το έτος 2010. Το πρόβλημα επηρέασε τα 25 εκατομμύρια από τα 45 εκατομμύρια συνολικά νέες τραπεζικές κάρτες και τα 5 εκατομμύρια από τα συνολικά 8 εκατομμύρια νέες πιστωτικές κάρτες.
Περίπου 200.000 ΑΤΜ βγήκαν εκτός λειτουργίας ενώ εκατομμύρια κάτοχοι καρτών δεν μπόρεσαν να τις χρησιμοποιήσουν ούτε για να σηκώσουν λεφτά ούτε για να πληρώσουν κάποια αγορά. Και το ερώτημα είναι ένα: ποιος ευθύνεται για τη ζημιά που υπέστησαν οι τράπεζες οι οποίες έπρεπε να τις αντικαταστήσουν το συντομότερο δυνατόν;
Ωστόσο οι κίνδυνοι του Διαδικτύου δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη πιθανότητα κλοπής δεδομένων. Υπάρχουν σαφώς πολλές περισσότερες απειλές από τη κατάρρευση του συστήματος (για παράδειγμα από την επίθεση ενός ιού) και την παρείσφρηση κάποιου χρήστη σε προσωπικά ηλεκτρονικά μηνύματα ή βάσεις δεδομένων (χάκερ), όπως είναι η απειλή που συνιστά το Διαδίκτυο για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας λόγω του ότι με τη χρήση του γίνεται ευκολότερη η αντιγραφή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Οι λόγοι πίσω από τις επιθέσεις στα συστήματα και τις βάσεις δεδομένων των εταιρειών, των ινστιτούτων και των κυβερνήσεων είναι εξίσου ευρείς και ποικίλοι. Η πληροφορία είναι η νέα «καυτή ιδιοκτησία». Με δεδομένη τη ποικιλία των διαδικτυακών απειλών δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι επιστρατεύονται διάφοροι τρόποι για τον περιορισμό του φαινομένου.
Τα ρίσκα ασφαλείας για παράδειγμα μπορούν να περιοριστούν με τη χρήση των τελευταίων τεχνολογικών επιτευγμάτων όπως είναι τα firewalls και οι ανιχνευτές ιών. Όπως και να έχει όμως αλεξίσφαιρη ασφάλεια δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, γι’ αυτό και οι όμιλοι στρέφονται στις ασφαλιστικές εταιρείες για να καλύψουν το υπολειμματικό ρίσκο, ιδιαίτερα στη περίπτωση που τα ρίσκα έχουν μικρότερη συχνότητα αλλά μεγαλύτερη ένταση. Με αυτό το σκεπτικό η Munich Re εργάζεται για την επέκταση της ασφαλιστικής ασπίδας της τα τελευταία χρόνια.
Ωστόσο τα συστήματα πίσω από το Διαδίκτυο είναι περίπλοκα και ευαίσθητα. Παρότι ο μεγάλος φόβος για τον ιό της χιλιετίας αποδείχθηκε πολύ κακό για το τίποτα, το πρόβλημα ενέσκηψε δέκα χρόνια αργότερα όταν στη Γερμανία τα μικροτσιπ στις τραπεζικές και τις πιστωτικές κάρτες δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το έτος 2010. Το πρόβλημα επηρέασε τα 25 εκατομμύρια από τα 45 εκατομμύρια συνολικά νέες τραπεζικές κάρτες και τα 5 εκατομμύρια από τα συνολικά 8 εκατομμύρια νέες πιστωτικές κάρτες.
Περίπου 200.000 ΑΤΜ βγήκαν εκτός λειτουργίας ενώ εκατομμύρια κάτοχοι καρτών δεν μπόρεσαν να τις χρησιμοποιήσουν ούτε για να σηκώσουν λεφτά ούτε για να πληρώσουν κάποια αγορά. Και το ερώτημα είναι ένα: ποιος ευθύνεται για τη ζημιά που υπέστησαν οι τράπεζες οι οποίες έπρεπε να τις αντικαταστήσουν το συντομότερο δυνατόν;
Ωστόσο οι κίνδυνοι του Διαδικτύου δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη πιθανότητα κλοπής δεδομένων. Υπάρχουν σαφώς πολλές περισσότερες απειλές από τη κατάρρευση του συστήματος (για παράδειγμα από την επίθεση ενός ιού) και την παρείσφρηση κάποιου χρήστη σε προσωπικά ηλεκτρονικά μηνύματα ή βάσεις δεδομένων (χάκερ), όπως είναι η απειλή που συνιστά το Διαδίκτυο για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας λόγω του ότι με τη χρήση του γίνεται ευκολότερη η αντιγραφή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Οι λόγοι πίσω από τις επιθέσεις στα συστήματα και τις βάσεις δεδομένων των εταιρειών, των ινστιτούτων και των κυβερνήσεων είναι εξίσου ευρείς και ποικίλοι. Η πληροφορία είναι η νέα «καυτή ιδιοκτησία». Με δεδομένη τη ποικιλία των διαδικτυακών απειλών δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι επιστρατεύονται διάφοροι τρόποι για τον περιορισμό του φαινομένου.
Τα ρίσκα ασφαλείας για παράδειγμα μπορούν να περιοριστούν με τη χρήση των τελευταίων τεχνολογικών επιτευγμάτων όπως είναι τα firewalls και οι ανιχνευτές ιών. Όπως και να έχει όμως αλεξίσφαιρη ασφάλεια δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, γι’ αυτό και οι όμιλοι στρέφονται στις ασφαλιστικές εταιρείες για να καλύψουν το υπολειμματικό ρίσκο, ιδιαίτερα στη περίπτωση που τα ρίσκα έχουν μικρότερη συχνότητα αλλά μεγαλύτερη ένταση. Με αυτό το σκεπτικό η Munich Re εργάζεται για την επέκταση της ασφαλιστικής ασπίδας της τα τελευταία χρόνια.
Πηγή: Nextdeal
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου